I don't want a lot for Christmas

Hebben jullie allemaal genoten van de kerstdagen? Lekkere dingen gegeten? Spelletjes gespeeld? Fijn gesprekken gevoerd? Ik wel, samen met mijn ouders. Zoals altijd vliegen de 2 dagen voorbij, maar dit jaar waren ze toch net even anders dan normaal.

De pruikendokter

Deze keer maar een kort berichtje, want er is niet zoveel te melden. Gelukkig. Deze week kregen we de uitslag van de mri-scan en had moeders een gesprek bij de pruikendokter.

Al drie maanden up and running

Het is weer vrijdag en dit is alweer mijn 12de bericht omtrent het hele ziektegedoe van/met mijn moeder. Wow. Dat betekent dat we al ruim 3 maanden in de kankergreep gehouden worden. Dit is, denk ik, nog peanuts met de maanden die voor ons liggen.

Dichtgeknepen billetjes

Dachten we na vorige week dinsdag rustig achterover te kunnen leunen, we wisten immers eindelijk wat mijn moeder te wachten stond voor de langere termijn, maar guess again!

Een vreemd soort opluchting

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het gesprek begon inderdaad pas tegen half 11. Maakt verder helemaal niets uit hoor, want wij hebben ons prima vermaakt met koffie drinken, koekjes eten (die had ik nog over van mijn verjaardag) en een beetje mensen kijken. Maar goed, we kwamen natuurlijk niet naar het ziekenhuis om gezellig te koffieleuten. We were there for business. 

Time goes by so slowly

Kanker hebben is ronduit kl*te weet ik uit zeer betrouwbare bron(nen), maar het wachten in die periode is misschien nog net wel een graadje erger. In september kregen we te horen dat mijn moeder borstkanker heeft en het is nu ver in november. Hoeveel wij al wel niet gewacht hebben in die tussentijd...

Zon, zoenen, ziekenhuis

Het is nu 01.30 terwijl ik dit typ en ik ben bang dat het best een lang verhaal gaat worden. Menn, vandaag (14 november) was een rare dag. Zulke dagen moet je er niet te veel van hebben in je leven, dat is niet goed voor een mens. Na weken in een soort van niemandsland te hebben geleefd, was daar toch vrij ineens het moment van de operatie. Hét beginpunt van deze kankertrein die als een dolle rijdt en voorlopig nog niet lijkt te stoppen.

W.W.O.Z.U. (Wat wij ondertussen zoal uitspoken)

Nog maar een week vanaf vandaag. Een week! Wat gaat de tijd snel, ook als je fulltime aan het wachten bent. In de tussentijd zitten we natuurlijk niet stil, want daar wordt de wachtperiode niet beter van. Dus zijn we deze week een paar dagen gaan uitwaaien op Texel. Ook hebben we ons te goed gedaan aan allerlei (Texelse) lekkernijen. Omnomnom.

Dikke vette merci

Bonjour liebe leute,

Nog steeds zitten we hier in de wacht-modus, een soort twilight zone. Gekke tijd en daardoor vergeten we zelfs af en toe 'even' dat mijn moeder borstkanker heeft, maar de mensen om ons heen niet. Thank god! Want de kaartjes, lieve berichtjes, bloemetjes en chocola die mijn ouders en ik van jullie hebben gekregen doen ons goed.

Stilte voor de storm

Vandaag geen update uit het ziekenhuis (+ allerlei onnavolgbare ontwikkelingen), want we zijn er zowaar eens een hele week niet geweest. Hoera! We proberen de tijd tot de operatie zoveel mogelijk op te vullen met leuke en fijne dingen.

Slecht (weer)bericht

Donkere wolken pakken zich samen in en om Huize B. en die zullen voorlopig ook nog wel even blijven hangen. 

De geit is (nog) niet gemolken, ik herhaal...

Gedachteloos pluk ik aan de plant op mijn werk. Welles, nietes, welles, nietes, welles... De blaadjes liggen in een kringetje rond mijn stoel. Waarom gebeuren er vaak dingen waar je helemaal geen rekening mee hebt gehouden? Waarom bestaat het leven niet alleen maar uit zekerheden? Waarom?

Sorry mevrouw, ik had een noodslacht

Het is vrijdag en mijn ouders en ik zijn heel hard bezig om te doen alsof er niets aan de hand is. Dit is vrij moeilijk, want 

1. we bevinden ons in een ziekenhuis 

2. we zijn omringd met allemaal zielig kijkende mensen en 

3. er komt nu een serieus kijkende arts op ons afstevenen met zweet op zijn voorhoofd

Welkom

Lieve iedereen die dit leest,

Ik ben Liset, enig (en énig) kind, bijna 25, doorzetter, leesfreak, piekeraar, foodlover, wispelturig, liefhebber van zwarte humor en ik zeg graag wat ik denk. Vaak genoeg zeg ik ook dingen zonder te denken hoor.

Het punt is: mijn moeder heeft net te horen gekregen dat ze borstkanker heeft. Nu ben ik niet geheel onbekend met het fenomeen kanker. Mijn vader heeft namelijk nog niet zo lang geleden huidkanker gehad (in zijn gezicht) en mijn moeder deed in die tijd gezellig mee met een flinke dosis darmkanker inclusief stoma die nu, thank god, aan de wilgen hangt. Blijkbaar hebben wij hier als gezin nog niet genoeg van geleerd of de porties worden gewoon niet eerlijk verdeeld in het leven, dat kan ook, en nu staan wij weer aan de vooravond van een geheel nieuw project in het kankergomorra.  

Anyway, ik wil op deze blog niet alleen maar ‘zielige’ en ‘kijk wij het eens moeilijk hebben’- berichten plaatsen. Nope. Ik wil gewoon vertellen hoe het is als je moeder voor de tweede keer kanker krijgt, je aardig wat tijd door brengt in het ziekenhuis, veel heen-en-weer moet reizen tussen Amsterdam en Amersfoort, ook naar je werkt moet, zo af en toe wil socializen en flink uit de band springen. You get the point I think, eigenlijk alles wat jullie waarschijnlijk ook doen alleen doe ik er een beetje ziekenhuis en kanker bij.

Voel je vrij om mee te lezen & reacties waardeer ik zeer. Hier, op facebook, twitter, instagram. I have it all. Soort van dan…

Veel liefs

Liset

 

Mam & ik in het ziekenhuis